امر به معروف

امر به معروف
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد


یکی از مذاهب دین اسلام
شیعه

اصول دین

امر به معروف و نهی از منکر به نظر شیعیان یکی از فروع دین اسلام است.

امر به معروف یعنی دستور دادن یا توصیه کردن از سوی فرد مسلمان به دیگران به انجام آن‌چه به باور مسلمانان خوب در نظر گرفته ‌می‌شود و نهی از منکر یعنی دستور دادن یا توصیه کردن از سوی فرد مسلمان به دیگران به انجام ندادن آن‌چه به باور مسلمانان بد در نظر گرفته می‌شود.


تعریف معروف و منکر[۱]

در احکام دین، به تمام واجبات و مستحبات معروف و به تمام محرمات و مکروهات منکر گفته می‌شود بنابراین واداشتن افراد جامعه به انجام کارهای واجب و مستحب امر به معروف و بازداشتن آنها از کارهای حرام و مکروه نهی از منکر است.

خداوند ايمانداراني را كه به چنين وظيفه اي اقدام مي نمايندبه مهرومحبت ورحمت خود وعده داده وآنان راتوفيق مي دهد،خداوند متعال ميزان اهميت امر به معروف نهي ازمنكررابااين سوره كوتاه قرآن اعلام مي كند ومي فرمايد:

« وَ الْعَصْرِ إِنَّ الْإِنْسانَ لَفي‏ خُسْرٍ إِلاَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ » (4) قسم به وقت وزمان، همه ي انسانها درضرروزيان قراردارند مگركساني كه به خدا و دستورات قرآن ايمان دارند و به حق وصبر مردم راسفارش مي كنند .

خداوند دراين سوره تمام مردم را خسارتمند توصيف مي كند مگر كساني كه ايمان دارندوعمل نيك انجام مي دهند ومردم رابه نيكي وحق وصبردعوت مي نمايند، وخداوندبراي اهميت موضوع به زمان وعصر سوگند ياد مي كند . كاملاً معلوم است كه سفارش به حق دراين آيه همان مر به معروف ونهي از منكر است .(5)